Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 1256/428/23-5-2013 ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΥΜΦΩΝ ΣΤΟΝ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΑΟ /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

E-mail Εκτύπωση PDF
Ἀρ. Πρωτ.: 1256
Ἀρ. Διεκπ.:  428
Ἐν Χίῳ τῇ 23ῃ Μαΐου 2013
ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως.
Ὡς γνωστόν, ὁ Γάμος στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι θεοσύστατος θεσμός, «μυστήριον μέγα» κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον καί ἀποτελεῖ τό θεμέλιο τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας. Ἀκόμη, ὁ Γάμος εἶναι τό θεοδώρητο ἀντίδοτο στή μοναξιά τοῦ ἀνθρώπου, ἡ συνάντηση τοῦ ἄνδρα μέ τή γυναῖκα, ἡ ἀλληλοβοήθεια καί ἡ κοινωνία ψυχῶν, ἀλλά καί σωμάτων, κάτι πού ἐναρμονίζεται τέλεια καί μέ τά στοιχεῖα τοῦ ἀνθρώπου (σῶμα-ψυχή) καί τά γένη (ἄρσεν καί θῆλυ).
Ἐπιθυμῶν, ὡς ἐκ τούτου, ὁ Ἐπίσκοπός μας συνάντησιν καί ἐπικοινωνίαν μεθ’ ὅλων τῶν Μελλονύμφων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν προγραμματίσει νά τελέσουν τόν Ἱερόν Μυστήριον τοῦ Γάμου των κατά τό ἔτος 2013, σᾶς παρακαλοῦμεν, νά τούς ἐνημερώσητε νά προσέλθουν εἰς τόν Ἱερόν Μητροπολιτικόν Ναόν Χίου, τήν 10ην Ἰουνίου ἐ. ἔ., ἡμέραν Δευτέραν καί ὥραν 6.30΄ μ. μ., ὥστε νά λάβουν τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὁ ὁποῖος καί θά ὁμιλήσει σ’ αὐτούς.
Προσέτι παρακαλοῦμεν, ὅπως ἐνημερώσητε, τηλεφωνικῶς, μέχρι τῆς 5 ης Ἰουνίου ἐ. ἔ., τόν Ἱερολογιώτατον Διάκονον Ἐμμανουήλ π. Γεωργ. Τζιώτην, Ἀναπληρωτήν Ὑπεύθυνον τοῦ Τομέως Γάμου καί Οἰκογενείας, περί τοῦ ἀριθμοῦ τῶν προγραμματισθέντων κατά τό ἔτος 2013 Γάμων.

Ἐντολῇ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου
Ὁ Πρωτοσύγκελλος
Ἀρχιμανδρίτης
Γεώργιος Κ. Λιαδῆς

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Σύσταση και λειτουργία Εκκλησιαστικού Ιδρύματος υπό την επωνυμία «ΙΔΡΥΜΑ ΥΠΟΤΡΟΦΙΩΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΒΑΡΛΑ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΡΡΟΗΣ ΒΑΡΛΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΜ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΒΑΡΛΑ». ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Σύσταση και λειτουργία Εκκλησιαστικού Ιδρύματος υπό την επωνυμία «ΙΔΡΥΜΑ ΥΠΟΤΡΟΦΙΩΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΒΑΡΛΑ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΡΡΟΗΣ ΒΑΡΛΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΜ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΒΑΡΛΑ». ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
E-mail Εκτύπωση PDF
pdfΑριθμ. πρωτ. 1338
ΔΙΕΚΠ. 718
Σύσταση και λειτουργία Εκκλησιαστικού Ιδρύματος υπό την επωνυμία «ΙΔΡΥΜΑ ΥΠΟΤΡΟΦΙΩΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΒΑΡΛΑ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΡΡΟΗΣ ΒΑΡΛΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΜ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΒΑΡΛΑ».
Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
1. Έχουσα υπ’ όψει:
2. Τας διατάξεις των άρθρων 29 παρ. 2 και 59 παρ. 2 του Ν. 590/1977 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος».
3. Τας υποχρεώσεις της Ποιμαινούσης Εκκλησίας προς το Χριστεπώνυμον της Εκκλησίας πλήρωμα, αι οποίαι απορρέουν από τας Ευαγγελικάς Επιταγάς, τους Ιερούς Κανόνας και τους Νόμους του Κράτους.
4. Τας υφισταμένας κοινωνικάς και πνευματικάς ανάγκας της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών.
5. Την υπ’ αριθμ. 75/29.3.2013 Απόφασιν και την υπ’ αριθμ. 862/264/29.3.2013 Πρότασιν του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Μάρκου. 
6. Την από 31.3.2013 Γνωμοδότησιν του Ειδικού Νομικού Συμβούλου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, αποφασίζει:
Συνιστά εις την Ιεράν Μητρόπολιν Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Εκκλησιαστικόν Ίδρυμα υπό την επωνυμίαν «Ίδρυμα Υποτροφιών Παναγιώτου Βαρλά εις μνήμην των γονέων του Χαραλάμπους και Καλλιρρόης Βαρλά και Αρχιμ. Μακαρίου Βαρλά», το οποίον θα λειτουργή κατά τας διατάξεις του επομένου Κανονισμού: 
ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ
Λειτουργίας Εκκλησιαστικού Ιδρύματος υπό την επωνυμίαν « Ίδρυμα Υποτροφιών Παναγιώτου Βαρλά εις μνήμην των γονέων του Χαραλάμπους και Καλλιρρόης Βαρλά και Αρχιμ. Μακαρίου Βαρλά», της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών
Άρθρον 1ον
Ίδρυσις − Έδρα
Συνιστάται εις την Ιεράν Μητρόπολιν Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Εκκλησιαστικόν Ίδρυμα, υπό την επωνυμίαν «Ίδρυμα Υποτροφιών Παναγιώτου Βαρλά εις μνήμην των γονέων του Χαραλάμπους και Καλλιρρόης Βαρλά και Αρχιμ. Μακαρίου Βαρλά», με έδραν την πόλιν της Χίου και δη τα Γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. Το Ίδρυμα αυτό αποτελεί εξηρτημένη υπηρεσία της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, αυτοτελούς διαχειρίσεως και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρος.
Άρθρον 2ον
Σκοπός
Σκοπός του Εκκλησιαστικού Ιδρύματος τούτου είναι:
1. Η δωρεάν φιλοξενία ενός ή δύο φοιτητών Α.Ε.Ι. η Τ.Ε.Ι. των Κλάδων Θεολογίας ή Διοικήσεως Επιχειρήσεων ή Οικονομικών εν Αθήναις ή εν Πειραιεί, προερχομένων κατ’ αρχήν εκ κώμης Ζυφιά Χίου, άλλως εκ κώμης Δαφνώνος Χίου ή εκ των ετέρων κωμών του Δημοτικού Διαμερίσματος Καμποχώρων ή της λοιπής Χίου, εις ισόγειον διαμέρισμα 55 τ. μ., κείμενον επί της οδού Σεβαστείας 25, περιοχής Ιλισίων του Δήμου Ζωγράφου Αττικής. Οι διαμένοντες υποχρεούνται εις την πληρωμήν των κοινοχρήστων εξόδων, ως και των λογαριασμών κοινής ωφελείας (Δ.Ε.Η., Ε.Υ.Δ.Α.Π., Ο.Τ.Ε. κ.λπ.). 
2. Η χορήγησις υποτροφιών εκ των τόκων του ποσού των εκατόν χιλιάδων (100.000) ευρώ, κατατεθειμένου εις λογαριασμόν Τραπέζης, εις ετέρους φοιτητάς, οι οποίοι δεν διαμένουν εις το διαμέρισμα και σπουδάζουν εις άλλας πόλεις της Πατρίδος ημών, προερχομένων κατ’ αρχήν εκ κώμης Ζυφιά Χίου, άλλως εκ κώμης Δαφνώνος Χίου ή εκ των ετέρων κωμών του Δημοτικού Διαμερίσματος Καμποχώρων ή της λοιπής Χίου. Εκ των τόκων τούτων θα καταβάλλωνται και τα εκάστοτε έξοδα συντηρήσεως και επισκευής του διαμερίσματος.
Άρθρον 3ον
Διοίκησις
1. Το Ίδρυμα διοικείται υπό Τριμελούς Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ.), αποτελουμένου εκ των: 
α) Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, ως Προέδρου, αναπληρουμένου υπό του Αρχιερατικού Επιτρόπου Χαλκειού.
β) Δύο (2) λαϊκών Μελών, μετά των αναπληρωτών αυτών, προτεινομένων υπό της οικογενείας Παναγιώτου Χαρ. Βαρλά και των κατιόντων αυτής.
2. Τα Μέλη του Δ.Σ. διορίζονται δια Πράξεως του Μητροπολίτου επί τριετεί θητεία και το αξίωμά των είναι τιμητικόν και άμισθον.
3. Το Δ.Σ. κατά την πρώτην συνεδρίαν αυτού εκλέγει μεταξύ των Μελών αυτού τον Γραμματέα και τον Ταμίαν αυτού.
4. Προς υποβοήθησιν του έργου αυτού ορίζεται υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Βοηθός Γραμματεύς. 
Άρθρον 4ον
Συνεδριάσεις − Αρμοδιότητες Δ.Σ.
Το Δ.Σ. έχει τα εξής αρμοδιότητας:
α) Συντάσσει τον ετήσιον Προϋπολογισμόν και Απολογισμόν του Ιδρύματος, τον οποίον και υποβάλλει προς έγκρισιν εις το Μητροπολιτικόν Συμβούλιον. 
β) Αποφασίζει δια τον αριθμόν και το ύψος των εκάστοτε χορηγουμένων υποτροφιών, εν σχέσει προς τον Προϋπολογισμόν.
γ) Επιλέγει βάσει κριτηρίων τους υποτρόφους και τους προς δωρεάν διαμονήν φοιτητάς εκάστου έτους. 
δ) Αποφασίζει δια την διακοπήν υποτροφίας ή διαμονής βάσει του άρθρου 9 του παρόντος.
ε) Επιλύει οιονδήποτε σχετικόν θέμα παρουσιάζεται. 
Άρθρον 5ον
Τηρούμενα βιβλία
1. Τα τηρούμενα Βιβλία του Ιδρύματος είναι:
α) Βιβλίον Πρακτικών του Διοικητικού Συμβουλίου.
β) Βιβλίον Πρωτοκόλλου.
γ) Βιβλίον Αρχείου Υποτρόφων.
δ) Αρχείον εγκριθέντων Προϋπολογισμών και Απολογισμών του Ιδρύματος.
ε) Φάκελος Αλληλογραφίας του Ιδρύματος.
στ) Βιβλίον ακινήτων του Ιδρύματος.
2. Το Ταμείον του Ιδρύματος αποτελεί κλάδον του Ταμείου της Ιεράς Μητροπόλεως και παρακολουθείται ετησίως δι’ ιδιαιτέρας διαχειρίσεως εσόδων − εξόδων, η οποία τίθεται εις την διάθεσιν του Δ.Σ. εις εκάστην συνεδρίαν αυτού.
Άρθρον 6ον
Δικαιούχοι
Δικαιούχοι των υποτροφιών ή της διαμονής εις το διαμέρισμα δύνανται να είναι του αυτού φύλου (δια την διαμονήν) τέκνα αναξιοπαθούντων γονέων, ορφανά και εμπερίστατα, ως και τέκνα οικονομικώς αδυνάμων ή πολυτέκνων οικογενειών. Χορηγούνται δε ετησίως αι υποτροφίαι πρωτίστως εις φοιτητάς και δευτερευόντως εις σπουδαστάς, βάσει της οικονομικής καταστάσεως και της βαθμολογίας των. Ο αριθμός αυτών ορίζεται κατ’ έτος δι’ αποφάσεως του Διοικητικού Συμβουλίου. 
Άρθρον 7ον
Προϋποθέσεις χορηγίας
1. Έκαστος υποψήφιος υπότροφος υποχρεούται να υποβάλη μέσω της Ενορίας αυτού εις την Ιεράν Μητρόπολιν Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, το αργότερον έως της 30ής Οκτωβρίου εκάστου έτους τα κάτωθι δικαιολογητικά:
α) Αίτησιν μετά βιογραφικού σημειώματος. 
β) Τελευταίον εκκαθαριστικόν σημείωμα της Εφορίας των γονέων αυτού.
γ) Υπεύθυνον δήλωσιν του αιτούντος, ότι δεν έχει λάβει, ούτε και πρόκειται να λάβη οιανδήποτε άλλην δημοσίαν ή εξ άλλου Ιδρύματος υποτροφίαν δια την συγκεκριμένην περίοδον.
δ) Βεβαίωσιν εγγραφής εις την Σχολήν (δια τους πρωτοετείς φοιτητάς και σπουδαστάς). 
ε) Βεβαίωσιν, ότι έχουν εξετασθή επιτυχώς εις άπαντα τα μαθήματα της Σχολής των εκάστου Ακαδημαϊκού έτους (δια τους ήδη φοιτητάς και σπουδαστάς). 
2. Τα ανωτέρω δικαιολογητικά θα υποβάλλωνται εις την Ιεράν Μητρόπολιν μέχρι της ως άνω καταληκτικής ημερομηνίας, συνοδευόμενα με συστατικήν επιστολήν του οικείου Εφημερίου, εμφαίνουσαν το ορθόδοξον χριστιανικόν ήθος του υποψηφίου.
Άρθρον 8ον
Διάρκεια υποτροφίας ή στεγάσεως
Ως αρχική διάρκεια της υποτροφίας ή στεγάσεως ορίζεται το εν (1) ακαδημαϊκόν έτος, δυναμένη να παραταθή, ουχί όμως να υπερβή την καθωρισμένην συνολικήν διάρκειαν των σπουδών δια την εκάστοτε Σχολήν.
Δια την παράτασιν ή μη της διαρκείας της υποτροφίας αποφαίνεται το Διοικητικόν Συμβούλιον του Ιδρύματος.
Άρθρον 9ον 
Διακοπή Υποτροφίας ή στεγάσεως 
Η υποτροφία ή η στέγασις διακόπτεται εφ’ όσον ο υπότροφος:
α) Περατώσει τον χρόνον των σπουδών αυτού. 
β) Διακόψει δια οιονδήποτε λόγον τας σπουδάς αυτού.
γ) Δεν παρουσιάζει πρόοδον εις τας σπουδάς αυτού.
δ) Δεν επιδεικνύει το πρέπον χριστιανικόν ήθος και γενικώτερον δεν τηρεί τους όρους του παρόντος Κανονισμού.
Άρθρον 10ον
Υποχρεώσεις υποτρόφων
Ο κάθε υπότροφος οφείλει να επικοινωνή ο ίδιος προσωπικώς και τακτικώς μετά της Ιεράς Μητροπόλεως και να ενημερώνη δια την πορείαν και εξέλιξιν των σπουδών του. Επίσης, έχει υποχρέωσιν να ενημερώνη δια πάσαν σχετικήν μεταβολήν. Ομοίως, υποχρεούνται οι στεγαζόμενοι εις το διαμέρισμα να χρησιμοποιούν τούτο μόνον ως κατοικίαν, διατηρούντες αυτό εις την κατάστασιν εις την οποίαν ευρίσκετο κατά την εγκατάστασίν των, να μη φιλοξενούν άλλα πρόσωπα, να είναι πάντοτε καθαρόν, να πληρώνουν εγκαίρως και ανελλιπώς τους λογαριασμούς κοινής ωφελείας και τα κοινόχρηστα έξοδα και να διάγουν εν αυτώ κοσμίως και μετά σεμνότητος.
Άρθρον 11ον
Πόροι του Ιδρύματος
Οι πόροι του Ιδρύματος προέρχονται:
α) Εκ τόκων.
β) Εκ κρατικών και λοιπών άλλων επιχορηγήσεων Νομικών ή Φυσικών Προσώπων.
γ) Εκ δωρεών ιδιωτών.
δ) Εκ του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου της Ι. Μητροπόλεως.
ε) Εξ ετησίας δισκοφορίας εις τους Ιερούς Ενοριακούς Ναούς, Ιεράς Μονάς και Ιερά Παρεκκλήσια ή Εξωκκλήσια του Δημοτικού Διαμερίσματος Καμποχώρων, καθώς και εξ εισφοράς των ως άνω Ιερών Ναών.
στ) Εκ διαφόρων λοιπών πηγών, αι οποίαι δεν κατονομάζονται εις τον παρόντα Κανονισμόν και προέρχονται από χρηστήν πηγήν.
Άρθρον 12ον
Το Ίδρυμα έχει ιδίαν σφραγίδα, η οποία φέρει εις το κέντρον την εικόνα της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής και εις δύο επαλλήλους κύκλους αναγράφονται αι φράσεις «ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ», «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΙΔΡΥΜΑ ΥΠΟΤΡΟΦΙΩΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΒΑΡΛΑ».
Άρθρον 13ον
Τροποποίησις – Διάλυσις
1. Τροποποίησις του παρόντος Κανονισμού γίνεται υπό της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, κατόπιν εισηγήσεως του Σεβασμιωτάτου Προέδρου και ομοφώνου αποφάσεως του Διοικητικού Συμβουλίου, επικυρουμένης υπό του Μητροπολιτικού Συμβουλίου.
2. Το Ίδρυμα διαλύεται Αποφάσει της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και κατόπιν ομοφώνου αποφάσεως του Διοικητικού Συμβουλίου παρόντος και του Προέδρου, όταν δεν εκπληρώνει τους σκοπούς του ή καθίσταται ανέφικτος η λειτουργία αυτού, επικυρουμένης υπό του Μητροπολιτικού Συμβουλίου. 
3. Εις περίπτωσιν διαλύσεως του Ιδρύματος, τα περιουσιακά στοιχεία αυτού περιέρχονται εις την Ιεράν Μητρόπολιν Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. 
Άρθρον 14ον
Ο παρών Κανονισμός ισχύει από της δημοσιεύσεώς του εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, δημοσιεύεται δε και εις το επίσημον δελτίον της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος «ΕΚΚΛΗΣΙΑ». 
Άρθρον 15ον 
Κάλυψις δαπάνης 
Από τας διατάξεις του παρόντος Κανονισμού δεν προκαλείται δαπάνη εις βάρος του προϋπολογισμού του Νομικού Προσώπου της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. 
Αθήναι, 2 Απριλίου 2013
† Ο Αθηνών ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Πρόεδρος
† Ο Διαυλείας ΓΑΒΡΙΗΛ

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Πρόγραμμα Λατρευτικής Διακονίας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου ΙΟΥΛΙΟΥ 2013 /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Πρόγραμμα Λατρευτικής Διακονίας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου ΙΟΥΛΙΟΥ 2013 /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
E-mail Εκτύπωση PDF
Δευτέρα 01.07.2013     Ι. Ναός Αγίων Αναργύρων πόλεως Χίου   Θεία Λειτουργία
Κυριακή 07.07.2013     Ι. Ναός Αγίας Κυριακής Αμάδων   Θεία Λειτουργία
Κυριακή 14.07.2013     Άγιος Βασίλειος Δημοτικού Κήπου Χίου   Θεία Λειτουργία
Δευτέρα 15.07.2013     Ι. Ναός Αγίου Κηρύκου Βροντάδου   Θεία Λειτουργία
Τρίτη   16.07.2013        Ι. Ναός Αγίας Μαρίνης Καλοπλύτου   Μ. Εσπερινός
Τετάρτη 17.07.2013     Ι. Ναός Αγίας Μαρίνης Βερβεράτου   Θεία Λειτουργία
Κυριακή 21.07.2013     Ι. Ναός Αγίου Μακαρίου Βροντάδου   Θεία Λειτουργία
Κυριακή 21.07.2013     Ι. Προσκύνημα Αγίας Μαρκέλλης Βολισσού   Μ. Εσπερινός
Δευτέρα 22.07.2013     Ι. Προσκύνημα Αγίας Μαρκέλλης Βολισσού   Θεία Λειτουργία
Σάββατο 27.07.2013    Ι. Ναός Αγίου Νικολάου Λιθίου    Μ. Εσπερινός
Κυριακή 28.07.2013     Ι. Ναός Αγίου Νικολάου Λιθίου   Θεία Λειτουργία  

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

26 Μαΐου 2013 - Κυριακή τοῦ Παραλύτου /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

26 Μαΐου 2013 - Κυριακή τοῦ Παραλύτου /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
E-mail Εκτύπωση PDF
ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός  18
Κυριακή τοῦ Παραλύτου
26  Μαΐου 2013
(Πράξ. θ΄ 32 – 42 )
« Ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά...
αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων
καί ἐλεημοσυνῶν ᾦν ἐποίει»
Τό ἱερό κείμενο τῶν Πράξεων ἀναφέρει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μιά γυναίκα τῆς Ἰόππης μέ τό ὄνομα Ταβιθά καί μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι αὐτή «ἦταν μαθήτρια» τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων. Ἡ Ταβιθά, σάν μιά βασική ἐξωοικιακή της ἀπασχόληση, εἶχε διαλέξει τή χριστιανική της μόρφωση. Παρακολουθοῦσε στίς συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας τίς διδαχές τῶν Ἀποστόλων. Γι’ αὐτό καί εἶχε πάρει τόν ἐπίζηλο τίτλο τῆς «μαθητρίας». Διότι μαθήτευε στό σχολεῖο τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.
Μιά βασική ἐξωοικιακή ἀπασχόληση γιά κάθε γυναίκα εἶναι ἡ χριστιανική της μόρφωση καί ὁλοκλήρωση εἶναι ἡ ἐγγραφή καί μαθητεία της στό σχολεῖο τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ἀγάπης. Ὅσα καί ἄν γνωρίζει, ὅσα τυχόν διπλώματα καί ἄν ἔχει κι ἄν μιλάει τίς γλῶσσες ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 1-3), δέν ἔχει ὅμως σπουδάσει τή γλῶσσα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, «οὐδέν ὠφελεῖται». Ὅλα τά σωματικά καί πνευματικά προϊόντα τῆς γυναίκας εἶναι μικρῆς ἀξίας, ἄν δέν συνδυάζωνται μέ τή χριστιανική μόρφωση.
Ἡ μόρφωση αὐτή ἀποκτᾶται μέσα στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Τά διδακτικά κάι ἁγιαστικά μέσα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τόσο πολλά, ὥστε νά μπορεῖ κάθε γυναίκα νά τά χρησιμοποιήσει καί νά ἐπωφεληθῆ. Χρειάζεται μόνο νά παρακολουθῆ μέ ταπείνωσι καί διακριτικότητα τά «μαθήματα» στό ἁπλό καί ἀπέριττο «σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ».
Προκειμένου ὅμως νά ὁλοκληρωθῆ ἡ χριστιανική μόρφωση τῆς γυναίκας χρειάζεται καί ἕνα δεύτερο βῆμα. Καί αὐτό εἶναι ἡ συμμετοχή της στό κοινωνικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.
Πολλά μπορεῖ νά κάνη μόνη της κάθε καλλιεργημένη χριστιανή γυναίκα. Ἀξιοποιώντας πρῶτα τά χέρια της, τίς δεξιοτεχνίες της, τό ὅτι δηλαδή ξέρει νά ράβει, νά μαγειρεύει, νά νοικοκυρεύει, νά περιποιεῖται ἀσθενεῖς κλπ., μπορεῖ νά φανῆ χρήσιμη σ’ἕνα μεγάλο κύκλο ἀνθρώπων γύρω της. Ἔπειτα μπορεῖ νά συνεργασθῆ καί μέ ἄλλες γυναῖκες τῆς γειτονιᾶς της, τοῦ χωριοῦ της, τῆς συνοικίας της γιά μιά εὐρύτερη κοινωνική δραστηριότητα.
Ἡ κοινωνική, ὅμως, αὐτή δραστηριότητα τῆς χριστιανῆς γυναίκας ἐπεκτείνεται, ὁλοκληρώνεται καί ἀξιοποιεῖται περισσότερο, ὅταν γίνεται μέσα στά πλαίσια τοῦ κοινωνικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πρόνοια τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρεται στήν προσωπικότητα τοῦ ἄλλου, δηλαδή στό σῶμα κάι στήν ψυχή τοῦ βοηθουμένου. Εἶναι, ἑπομένως, ἔργο χριστιανικῆς ἀγάπης. Καί ἕνα τέτοιο ἔργο ταιριάζει ἰδιαίτερα στήν ψυχοσύνθεσι καί τήν καλλιέργεια τῆς χριστιανῆς γυναίκας, πού γνωρίζει πῶς νά μεταδίδει στό περιβάλλον της τή ζεστασιά καί τή δύναμι τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης.
Στίς μέρες μας ἕνα πλῆθος ἀπό ἁπλές ἀλλά καί μορφωμένες γυναῖκες μένουν ἄπραγες καί ἀργές. Ἀπό τό ἄλλο μέρος δέν νοιώθουν καμμιά δυσκολία νά κάθωνται ὧρες ὁλόκληρες μπροστά στό «κουτί» τῆς τηλεόρασης ἤ στόν καθρέπτη τῆς πολύμορφης μόδας. Τί χαμένος χρόνος καί τί σπατάλη χρήματος! Καί αὐτά σέ μιά ἐποχή πού ἀναρίθμητες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις ἔχουν τόση ἀνάγκη βοήθειας καί συμπαράστασης.
Γιά ὅλα αὐτά ἡ συμμετοχή στό κοινωνικο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πραγματικά μιά ἄξια γυναικεία ἀποστολή, ἰδιαίτερα στούς δύσκολους καιρούς πού περνᾶμε. ΑΜΗΝ!

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Πρόγραμμα Λατρευτικής Διακονίας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

E-mail Εκτύπωση PDF
Κυριακή 02.06.2013    Ἱ. Ναός Ἁγίου Θεράποντος Ζωγράφου Θεία Λειτουργία
Σάββατο 08.06.2013    Ἱ. Ναός Ἁγίου Ἰακώβου πόλεως Χίου    Ἑσπερινός, ὥρα 7.00 μ.μ.
Κυριακή 09.06.2013    Ἱ. Ναός Παναγίας Μουτσαίνης Βροντάδου   Θεία Λειτουργία
Τετάρτη 12.06.2013    Ἱ. Μητροπολιτικός Ναός Χίου   Θεία Λειτουργία
Τετάρτη 12.06.2013    Ἱ. Ναός Παναγίας Ἀρβανίτισσας Καρυῶν    Ἑσπερινός
Πέμπτη 13.06.2013    Ἱ. Ναός Ἀναλήψεως Σωτῆρος Βουνοῦ Θεία Λειτουργία
Παρασκευή 14.06.2013    Ἱ. Ναός Προφήτου Ἠλιοῦ  Βροντάδου   Θεία Λειτουργία
Σάββατο 15.06.2013     Ἱ. Ναός Ἁγίου Γεωργίου Σταφυλᾶ Κάμπου    Ἑσπερινός, ὥρα 6.30 μ.μ.
Κυριακή 16.06.2013    Ἱ. Ναός Παναγίας Λατομιτίσσης   Θεία Λειτουργία
Τετάρτη 19.06.2013    Ἱ. Μητροπολιτικός Ναός Χίου   Ἱ. Ἀγρυπνία, ὥρα 11.00 μ.μ.
Σάββατο 22.06.2013    Ἱ. Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιμασιᾶς    Ἑσπερινός, ὥρα 6.30 μ.μ.
Κυριακή 23.06.2013    Ἱ. Μητροπολιτικός Ναός Χίου   Θεία Λειτουργία
Δευτέρα 24.06.2013   Ἱ. Ναός Ἁγίας Τριάδος Ἐλάτης Θεία Λειτουργία
Παρασκευή 28.06.2013    Ἐνορία Ἁγ. Νικολάου Οἰνουσσῶν    Μ. Ἑσπερινός, ὥρα 7.00 μ.μ.
Σάββατο 29.06.2013   Ἱ. Ναός Ἁγ. Νικολάου Οἰνουσσῶν   Θεία Λειτουργία
Σάββατο 29.06.2013   Ἱ. Ναός Ἁγίου Ἰωάννου "Μαύρης Ράχης" Ψαρῶν   Ἑσπερινός
Κυριακή 30.06.2013    Ἱ. Ναός Μεταμορφώσεως Χριστοῦ Ψαρῶν   Θεία Λειτουργία

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗι 1700ΕΤΗΡΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΤΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗι 1700ΕΤΗΡΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΤΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
E-mail Εκτύπωση PDF
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΤΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΘΕΟΥ
Ἀριθμ. Πρωτ. 441

"Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ οὕτως εὐδοκήσας" καί οἰκονομῶν τά πάντα τοῖς πᾶσι καί ὁδηγήσας εἰς τήν "Ἀναστάσεως ἡμέραν ταύτην" καθ' ἥν "τά πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ".
Συμπληροῦνται κατά τό τρέχον ἔτος χίλια ἑπτακόσια ἔτη ἀπό τῆς ἐκδόσεως τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων περί τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς πίστεως καί ἐπικοινωνοῦντες πρός τήν ἐν παντί τόπῳ καί χρόνῳ  ἐ κ κ λ η σ ί α ν  ἀπευθύνομεν ἀπό τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καί Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου μ ή ν υ μ α ἐλπίδος, ἀγάπης, εἰρήνης καί αἰσιοδοξίας, καθ' ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ὡς συνεχής θεοφάνεια. "Ὁ ἑωρακώς τόν Υἱόν ἑώρακε τόν Πατέρα" (πρβλ. Ἰωάν. δ΄ 9) καί ὁ ἑωρακώς τόν Θ ε σ μ ό ν τῆς Ἐκκλησίας ἑώρακε τόν ἀοράτως μεθ᾿ ἡμῶν ὄντα Θεάνθρωπον Κύριον καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Τοιοῦτος θεσμός ἐν ἐλευθερίᾳ ἐστίν ἡ Ἐκκλησία∙ "τοιοῦτος ὁ Χριστιανισμός∙ ἐν δουλείᾳ ἐλευθερίαν χαριζόμενος". (πρβλ. Ἱ. Χρυσοστόμου, Ὁμιλία ΙΘ΄ εἰς Α´ Κορινθίους, 193).

Διά τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων οἱ  δ ι ω γ μ ο ί  κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς θρησκείας κατά  τ ύ π ο ν  νομικόν ἐπαύθησαν καί ἐθεσμοθετήθη διά πρώτην φοράν δι᾿ ἀνθρωπίνου περιβλήματος ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως εἰς τόν κόσμον. Ὅμως, ἡ ἐλευθερία ᾗ ὁ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε (πρβλ. Γαλ. ε΄ 1) δέν εἶναι  τ ύ π ο ς  καί  γ ρ ά μ μ α. Εἶναι ἡ πραγματική ἐλευθερία, τήν ὁποίαν ἐπιζητοῦμεν πάντοτε, ὥστε νά γίνωνται τά πάντα "καινά". Ἄλλωστε, μήπως δέν προσδοκῶμεν καινόν οὐρανόν καί καινήν γῆν;

Μέχρι τῆς ἐποχῆς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου,  ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου, τοῦ πρό Χριστοῦ "παλαιοῦ Ἰσραήλ", ἀλλά καί μετά τήν θεανθρωπίνην ἔνσαρκον παρουσίαν τοῦ "καινοῦ Ἰσραήλ", καί ἡ ἐλευθέρα ἔκφρασις τῆς συνειδητῆς πίστεως τοῦ ἀνθρώπου ἦτο πλήρης διώξεων καί διωγμῶν μέχρι μαρτυρίου αἵματος ὑπέρ τῆς ἀληθείας.

Εἰς τήν ἱστορίαν καταγράφονται καί δ ι ω γ μ ο ί  κατά προσώπων, τά ὁποία εἶχον διαφορετικήν ἀντίληψιν καί πίστιν περί τῆς Θεότητος ἀπό αὐτῆς τήν ὁποίαν εἶχεν ὁ ἄρχων ἤ ἡ κοινωνία τῆς ὁποίας ἀπετέλουν μέλη.

Ἡ Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρεται εἰς τόν θεωρούμενον κοσμοκράτορα τότε βασιλέα Ναβουχοδονόσορα· εἰς τήν κατασκευήν μεγάλης εἰκόνος τοῦ προσώπου του· καί εἰς τήν  ἀ π α ί τ η σ ι ν  αὐτοῦ παρά πάντων τῶν ὑπηκόων του ὅπως προσκυνοῦν αὐτήν δι᾿ ἐδαφιαίας ὑποκλίσεως.

"Οἱ τρεῖς εὐαγεῖς Παῖδες" ἐρρίφθησαν εἰς τήν κάμινον τοῦ πυρός, διότι ἠρνήθησαν νά προσκυνήσουν τό  ε ἴ δ ω λ ο ν  τοῦ Ναβουχοδονόσορος. Ἠρνήθησαν ἐν τῇ πράξει νά ἀποδώσουν εἰς κοσμικόν βασιλέα τήν ἀξίαν τῆς ἰσοθεΐας, τήν ὁποίαν ἀπέδιδεν αὐτός οὗτος εἰς τόν ἑαυτόν του. Ἐδιώχθησαν καί ἔσχον μαρτυρικόν τέλος διά τόν αὐτόν λόγον καί ἡ Ἁγία Σολωμονή καί οἱ ἑπτά μακαββαῖοι παῖδες σύν τῷ διδασκάλῳ αὐτῶν Ἐλεαζάρῳ.  Τήν  α ὐ θ ε ν τ ί α ν  τοῦ Ναβουχοδονόσορος διέψευσε πανηγυρικῶς ἡ  κ ά μ ι ν ο ς  τοῦ πυρός, ἡ ὁποία, προτυποῦσα τό Μυστήριον τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου, ἐδρόσισε καί ἐφύλαξεν ἀσινεῖς τούς Τρεῖς Παῖδας, ὡς τό Πῦρ τῆς Θεότητος τήν Παρθένον Θεοτόκον.

Οἱ ἀρνηθέντες νά προσκυνήσουν τόν ἐξ ἀλόγου  ὑ π ε ρ η φ α ν ε ί α ς  ἰδιοποιηθέντα τήν ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ  ἄ ν θ ρ ω π ο ν  αἰχμάλωτοι Παῖδες ἐν τῇ καμίνῳ λέγοντες μεγάλῃ τῇ φωνῇ, "πάντα τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον", προεικόνισαν τήν  ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ν  τήν ὁποίαν ἔφερεν ὁ Κύριος, "γενόμενος ὑπό νόμον ἵνα τούς ὑπό νόμον κερδήσῃ" (πρβλ. Α΄ Κορ.  θ΄ 20).

Εἰς τάς ἀρχαίας Ἀθήνας, ὁ φιλόσοφος Σωκράτης κατεδικάσθη εἰς θάνατον μέ τήν αἰτιολογίαν ὅτι δέν ἀπεδέχετο τούς θεούς τούς ὁποίους ἡ πόλις ἐλάτρευεν. Ὁμοίως ἀτομικαί διώξεις κατά τῶν ὑποστηριζόντων διαφορετικάς δοξασίας ἀναφέρονται πολλαί ὑπό τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων ὅπως ἐπί παραδείγματι ἡ δίωξις τοῦ Ἀναξαγόρου τοῦ Κλαζομενίου ἐπειδή ὑπεστήριζεν ὅτι ὁ ἥλιος εἶναι πυρακτωμένη πέτρα ἤ ἡ δίωξις τοῦ Διαγόρου τοῦ Μηλίου ἐπειδή ἐκατηγόρει τά ἀρχαῖα εἰδωλολατρικά μυστήρια καί ἀπέτρεπε τούς πολίτας νά συμμετέχουν εἰς αὐτά.

Ὁπωσδήποτε οἱ διωγμοί, πραγματικοί καί ἰδεολογικοί, ἀνά τούς αἰῶνας, καίτοι ὡδήγησαν πολλάκις καί ὁδηγοῦν εἰς τό ἐν μαρτυρίᾳ  μ α ρ τ ύ ρ ι ο ν, οὐδέποτε κατέλυσαν τήν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων θρησκευτικήν  ἀ ν ε κ τ ι κ ό τ η τ α, ἡ ὁποία διεκηρύχθη ἐπισήμως διά τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων.

Οἱ ρωμαῖοι αὐτοκράτορες κατείχοντο ὑπό ἀπολυταρχικοῦ πνεύματος καί κατέστησαν ἑαυτούς ἀρχηγούς καί τῆς θρησκείας. Μάλιστα δέ ἔφθασαν μέχρι τοῦ σημείου νά ἀπαιτοῦν τήν ἀναγνώρισιν εἰς αὐτούς θεϊκῆς ἰδιότητος καί ἀντιστοίχου τιμῆς.

Ἡ ὑπό τῶν Χριστιανῶν ἀπόρριψις τῶν ὡς ἄνω ἀπαιτήσεων τοῦ αὐτοκράτορος προεκάλει τήν ὀργήν αὐτοῦ, ἕνεκα κυρίως τῆς ἀμφισβητήσεως τῆς αὐθεντίας αὐτοῦ. Ἀποτέλεσμα τῆς τοιαύτης ἀνθρωποκεντρικῆς θεωρήσεως οἱ γνωστοί ἀνηλεεῖς διωγμοί, οἱ ὁποῖοι προεκάλεσαν ἑκατόμβας μαρτύρων, οἵτινες "ἔπλυναν τάς στολάς αὐτῶν καί ἐλεύκαναν αὐτάς ἐν τῷ αἵματι τοῦ Ἀρνίου" (Ἀποκ. ᾿Ιωάν. ζ΄,14).

Συμπερασματικῶς, οἱ διωγμοί κατά τῆς θρησκείας κατέληξαν εἰς τό ἀπόφθεγμα τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: "Τόν δέ Θεῷ πολεμοῦντα οὐκ ἔνι ποτέ εἰς χρηστόν καταστρέψαι τέλος· ἀλλ᾿ ὁ τοιοῦτος ἐν ἀρχῇ μέν τῆς τόλμης οὐδέν ἴσως πείσεται δεινόν [...] ἄν δέ ἐπιμένῃ τῇ παροινίᾳ [...] μηδέποτε τῆς πρός τόν Θεόν ἅπτεσθαι μάχης, ὡς οὐκ ἐνόν τήν ἀήττητον ἐκείνην χεῖρα διαφυγεῖν" (Εἰς τούς πολεμοῦντας τόν μοναχικόν βίον  Α´ , P.G. 47,319).

Οἱ Αὐτοκράτορες Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας, τῆς Ἀνατολῆς, καί Λικίνιος, τῆς Δύσεως, παρεδέχθησαν μετά τρεῖς αἰῶνας σκληροτάτων διωγμῶν κατά τῶν χριστιανῶν, ὅτι ἡ θρησκευτική μισαλλοδοξία καί οἱ συνεχεῖς διωγμοί κατ᾿ αὐτῶν εἰς οὐδέν ὠφέλησαν τήν Αὐτοκρατορίαν. Ἀπεφασίσθη δέ ὑπ᾿ αὐτῶν ὅπως ἐπιτραπῇ εἰς τούς χριστιανούς ἡ ἐλευθέρα ἄσκησις τῆς πίστεως καί τῆς ὑπ' αὐτῶν λατρείας τοῦ Θεοῦ. Τήν βούλησιν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, "λογισαμένου τό ἔντεχνον τοῦ διαβολικοῦ πολέμου" ἀπεικονίζει τό περιεχόμενον τοῦ πάντοτε  σ υ γ χ ρ ό ν ο υ  τούτου Διατάγματος τῶν  Μεδιολάνων τοῦ ἔτους  313 μ.Χ., τό ὁποῖον ἀπετέλεσε τήν  β ά σ ι ν  τῆς μετά πολλούς αἰῶνας ἀναγνωρισθείσης παγκοσμίως ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως.

Τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων περιλαμβάνει προκεχωρημένας θέσεις διά τήν θρησκευτικήν ἐλευθερίαν, ἐκπεφρασμένας εἰς δεκατρεῖς ἑνότητας. Θεσπίζονται  ἀ ρ χ α ί  παράδοξοι διά τήν περίοδον ἐκείνην τοῦ  Δ´  αἰῶνος, αἱ ὁποῖαι παραμένουν πάντοτε ἀρχαί καί ὁδοδεῖκται, ἔστω καί ἐάν προβάλληται ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ἐφαρμόζονται αὗται πλήρως καί ἐν τῷ κειμένῳ "ἐν τῷ πονηρῷ" κόσμῳ τούτῳ τῆς "ἀδικίας" καί τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ "σκότους", ἀντί τῆς Δικαιοσύνης καί τοῦ Φωτός.

Ὁμολογοῦνται καί διακηρύσσονται: ὁ σεβασμός εἰς τήν σκέψιν καί εἰς τήν βούλησιν ἑκάστου νά ἐπιμελῆται τῶν θείων πραγμάτων ὡς αὐτός βούλεται· ἡ εὐλάβεια καί τό σέβας πρός τό θεῖον καί ἡ ἀπόδοσις εἰς τούς Χριστιανούς καί εἰς πάντας τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐπιλογῆς θρησκείας, ἄνευ ἐνοχλήσεώς τινος· ἡ παράδοσις πάραυτα ἄνευ χρονοτριβῆς τινος εἰς τό σῶμα τῶν χριστιανῶν, τήν Ἐκκλησίαν καί τήν Σύνοδον, τῶν κατασχεθέντων καί ἀφαιρεθέντων τόπων λατρείας αὐτῶν καί λοιπά· ταῦτα δέ πάντα, ὥστε "ἡ θεία μέριμνα, ἡ ὁποία μᾶς περιβάλλει, τῆς ὁποίας πεῖραν ἐλάβομεν ἤδη εἰς πολλάς περιστάσεις, νά μείνῃ εἰς ἡμᾶς ἀσφαλής διά παντός".

Διά τοῦ Διατάγματος τούτου καί διά τῶν ἀκολουθησασῶν μεταρρυθμίσεων τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον ἡ ἔννοια τῶν  ἀ ν θ ρ ω π ί ν ω ν  δ ι κ α ι ω μ ά τ ω ν. Καθιερώθησαν διά πρώτην φοράν αἱ ἀνωτέρω περιγραφόμεναι ἀξίαι, ὁ σεβασμός τῆς ἀνεξιθρησκείας, ἡ ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως - ἀξίαι τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς- καί πάντα ὅσα ἀπετέλεσαν τήν βάσιν τῆς σήμερον ἰσχυούσης σχετικῆς νομοθεσίας καί τῶν περιλαμβανομένων ἐν αὐτῇ διατάξεων εἰς τάς κατά καιρούς διακηρύξεις διεθνῶν ὀργανισμῶν καί κρατικῶν ὁλοτήτων.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, οὐκ ἐξ ἀνθρώπων λαβών τήν κλῆσιν, περιεπτύχθη πάντας, λαόν καί Ἐκκλησίαν, πιστούς καί ἀπίστους, καί ἐγένετο διάκονος τοῦ ἔργου τῆς εὐημερίας ἐν γαλήνῃ καί τῆς σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀπό τῆς ἐποχῆς του καί ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μεταμορφώνει τούς θεσμούς, τήν ζωήν καί ἀναγεννᾷ τόν κόσμον, ὅπως ἀκριβῶς ἡ Βάτος ἡ καιομένη καί μή φλεγομένη τοῦ Σινᾶ, ἡ Μήτρα "ἡ τόν ἀχώρητον χωρήσασα", τήν Ζωήν,  "ἵνα ζωήν ἔχωμεν" (πρβλ. Ἰωάν. ι΄ 10).

Παρατηροῦντες μετά προσοχῆς τήν ἔκτοτε ἱστορίαν τοῦ κόσμου, ἰδίᾳ σήμερον, μετά 1700 ἔτη ἀπό τῆς θεσπίσεως διά τοῦ Διατάγματος τούτου τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου,  διαπιστοῦμεν μετά λύπης, ὅτι ἀτυχῶς αἱ θεσπιζόμεναι ὑπ᾿ αὐτοῦ διατάξεις ὑπέρ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας πολλάκις κατά τό παρελθόν παρεβιάσθησαν, οὐχί μόνον εἰς βάρος τῶν Χριστιανῶν, ἀλλά ἐνίοτε καί ὑπό τῶν Χριστιανῶν κατ᾿ ἀλλήλων καί κατά τῶν ὀπαδῶν ἄλλων θρησκειῶν.

Δυστυχῶς, ὅταν οἱ Χριστιανοί κατέστησαν πλειονοψηφία εἰς τήν κοινωνίαν, ὑπῆρξαν περιπτώσεις τινές ὑπερζηλωτικῆς τάσεως μεταξύ αὐτῶν. Ἐκ τῶν πλέον ἀξιοκατακρίτων συμπεριφορῶν τῆς μισαλλοδοξίας χριστιανῶν κατ᾿ ἀλλήλων  ὑπῆρξε τό μεταξύ αὐτῶν σχίσμα καί ἡ διαίρεσις τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, λησμονησασῶν τῶν ἐπακολουθησασῶν γενεῶν ὅτι "οὐ μεμέρισται ὁ Χριστός" (πρβλ. Α΄ Κορ. α΄ 13) καί ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἴμεθα "γῆ καί σποδός" (Σοφ. Σιράχ. ι΄, 9) καί ἠγνοήσαμεν καί παραβλέπομεν τήν ἀγωνίαν τῆς διαιρέσεως τοῦ ἀρράφου χιτῶνος τοῦ Kυρίου, τῆς Ἐκκλησίας, κατά τόπον καί ἐπί μέρους ὡς Μιᾶς καί Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς. Καί ὡς ἄλλη "κάμινος κακίας" (πρβλ. Παροιμ. ις΄ 30), δέν ἔχομεν ἀγάπην καί εἰρήνην καί ἀνεκτικότητα, καί  δέν ὑποβάλλομεν εἰς ἑαυτούς καί ἀλλήλους τό καίριον ἐρώτημα μήπως "ὁ κρίνων πᾶσαν τήν γῆν οὐ ποιήσεις κρίσιν" (Γεν. ιη΄,25-26) καί δι' ἡμᾶς;

Τόν παρελθόντα αἰῶνα, ἡ Ὀρθόδοξος ἰδιαιτέρως Ἐκκλησία κατεδιώχθη ἀπηνῶς ὑπό τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος καί τῶν λοιπῶν ἐξαρτωμένων ἰδεολογικῶς ἐξ αὐτοῦ καθεστώτων, ἰδιαιτέρως εἰς τάς χώρας τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Εἰς ὡρισμένας δέ χώρας οἱ Χριστιανοί ἀντιμετωπίζονται ἀκόμη καί σήμερον μετά μεγάλης δυσμενείας, παρ᾿ ὅλον ὅτι διά πολλῶν διεθνῶν συμβάσεων ἔχει πλέον παγκοσμίως ἀναγνωρισθῆ τό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας.

Αἱ σχετικαί πρός τήν θρησκευτικήν καταπίεσιν ἐκθέσεις τῶν ἁρμοδίων Διεθνῶν Ὀργανισμῶν βρίθουν συγκεκριμένων περιπτώσεων θρησκευτικῆς καταπιέσεως εἰς βάρος κυρίως χριστιανικῶν θρησκευτικῶν μειονοτήτων καί μεμονωμένων χριστιανῶν.

Ἤδη καί σήμερον χρειάζεται, δυστυχῶς, νά τονίζηται, ὅτι ἡ ἀνεξιθρησκεία καί ἡ ἐλευθερία τῆς λατρείας εἶναι πολιτιστική κατάκτησις. Μεγάλαι περιοχαί τῆς γῆς κατοικοῦνται ὑπό ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι δέν ἀνέχονται θρησκευτικήν πίστιν διαφορετικήν τῆς ἰδικῆς των.

Θρησκευτικοί διωγμοί ἐξακολουθοῦν νά γίνωνται, ἄν καί δέν ἔχουν τήν μορφήν τῶν κατά τῶν πρώτων χριστιανῶν διωγμῶν. Διακρίσεις διάφοροι δυσμενεῖς διά τούς ὀπαδούς ὡρισμένων θρησκευτικῶν πίστεων ὑφίστανται καί πολλάκις εἶναι ἐντόνως καταπιεστικαί. Εἰς πολλάς περιπτώσεις ἐπικρατεῖ ὁ θρησκευτικός φανατισμός καί φονταμενταλισμός, ὥστε τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων νά εἶναι ἐπίκαιρον καί σήμερον καί νά ἀπευθύνηται πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, παρά τήν πάροδον 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς ἐκδόσεώς του, δέν τό ἔχουν ἐφαρμόσει ἐν τῷ συνόλῳ του.

Καθορῶντες τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν ἐλευθερίᾳ ὁμολογοῦμεν ὅτι ἀτυχῶς, παρά τήν ραγδαίαν πρόοδον τῆς κατ᾿ ἄνθρωπον ἐπιστήμης καί τάς ἀνακαλύψεις, δέν ἔφθασεν εἰσέτι ὡς σύνολον ὁ κόσμος εἰς τήν ἀνωτέραν ἀντίληψιν καί παραδοχήν τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καί ὅτι ἀπαιτεῖται σύντονος προσπάθεια διά τήν ἐπίτευξιν τοῦ στόχου τούτου.

Οἱ σύγχρονοι θρησκευτικοί διωγμοί κατά τῶν Χριστιανῶν ἀποκαλύπτουν καί πάλιν τήν  δ ύ ν α μ ι ν τ ῆ ς π ί σ τ ε ω ς καί τήν Χ ά ρ ι ν τ ῆ ς ἁ γ ι ό τ η τ ο ς.

Πατέρες, Ἀδελφοί καί Τέκνα ἐν τῷ Ἀναστάντι Κυρίῳ,

Ἡ ἑορταζομένη αὕτη  ἐ π έ τ ε ι ο ς  ἀποτελεῖ καίριον  σ ῆ μ α. Τό σῆμα ὅτι ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπολέσῃ τήν ἑνότητά του πρός τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία συγκροτεῖται διά τοῦ Τριαδικοῦ "καθώς", ἀπόλλυσι καί τήν ἐλευθερίαν του. Διότι ἀπόλλυσι τόν ἑαυτόν του, ὁ ὁποῖος εἶναι πάντες οἱ ἄλλοι. Τό πᾶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ φανερώνει τό Τριαδικόν "καθώς", ἰδιαιτέρως ἡ εὐχαριστιακή ἱερουργία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν  κ α ρ δ ί α ν  τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι χάρισμα, δωρεά ἐκ τοῦ Πατρός διά τοῦ Υἱοῦ συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐάν σωθῇ τό Τριαδικόν "καθώς", σώζεται ὁ ἄνθρωπος ὡς πρόσωπον καί κοινωνία. Καί ἐάν σώζωμεν καί βιῶμεν τό "καθώς", τό θεανθρώπινον, τότε τό ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως τῆς ἑνώσεως τῶν δύο ἐν Χριστῷ συνελθουσῶν φύσεων διατηρεῖται καί ἐπεκτείνεται ὡς  ε ὐ λ ο γ ί α  εἰς τήν ἑνότητα ἀληθείας καί τῆς ζωῆς, θεσμοῦ καί Χάριτος, νόμου καί ἐλευθερίας. Περιχωροῦνται ἀτρέπτως καί ἀναλλοιώτως τά φαινομενικῶς ἀντίθετα, κατά τό πρότυπον τῆς Θεομήτορος ἡ ὁποία ἤγαγεν εἰς ταὐτό τἀναντία καί ἐν τῇ περιχωρήσει ταύτῃ διακρίνεται ἡ πανταχοῦ μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος διαρκής παρουσία τοῦ Θεανθρώπου, ὁ Ὁποῖος ἐξακολουθεῖ νά πορεύηται ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ εἰς τόν ἀγρόν τῆς ἱστορίας. Καί συμπορεύεται πρός τόν ἀγωνιῶντα, ἐρευνῶντα καί ἀπελπιζόμενον ἄνθρωπον, οὐχί διά νά τῷ δώσῃ "μαγικάς λύσεις" ὡς ναρκωτικόν τῶν αἰσθήσεων ἀλλά διά νά τῷ ἀνεώξῃ τούς ὀφθαλμούς, νά τῷ χαρίσῃ τάς αἰσθήσεις καί νά τόν ἀναγάγῃ εἰς τόν οὐρανόν καί νά καταγάγῃ εἰς τήν γῆν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Ὁποῖον ὡς Τριαδική ζύμη εἰσέρχεται εἰς τό γεῶδες ἡμῶν φύραμα.

Οὐδείς ἀνθρώπινος θεσμός, οὔτε καί ἄν ὀνομάζηται ἐκκλησιαστικός, δύναται νά χωρέσῃ, νά ἀνεχθῇ καί νά ἱκανοποιήσῃ τόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐντός του τήν πνοήν τοῦ Θεοῦ, ἐπιποθεῖ τό "πορρωτέρω", τήν ἐπέκτασιν, τόν Χριστόν. Καί δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναπαυθῇ ὁ ἄνθρωπος εἰς οὐδεμίαν ὑπόσχεσιν ἤ ἐνδοκοσμικήν προοπτικήν, διότι διψῇ τό ἀσύλληπτον καί ἀνθρωπίνως ἀνέφικτον. Ὁλόκληρος ἡ ὕπαρξις τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογεῖ "ὄχι" εἰς τόν κοσμικῶς ὠργανωμένον θεσμόν, ὁ ὁποῖος θέλει δῆθεν νά τόν χειραγωγήσῃ εἰς τό μυστήριον τῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας.

Διά τόν ἄνθρωπον ὁ μηχανικῶς λειτουργῶν "καλός" πνευματικός θεσμός εἶναι "μόνον" ὁ ἑτοιμόρροπος, ὁ διαλελυμένος καί ἀνύπαρκτος. Διά τοῦτο καί ὁ τά πάντα γιγνώσκων καί ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς Κύριος ἦλθε καί διέλυσε τάς "φυλακάς". Ἐδιώχθη καί διώκεται. Εἰς τό τέλος ἐνίκησε μέ τήν Ἀνάστασίν Του. Καί κατέστρεψε τήν ἀπάτην. Ἀνέτρεψε τάς τραπέζας τῶν κολλυβιστῶν καί τάς καθέδρας τῶν ἐμπόρων, οἱ ὁποῖοι μετέτρεψαν τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ εἰς "οἶκον ἐμπορίου"(Ἰωάν. β΄ 17). Ἀπήλλαξε τήν ἀνθρωπότητα ἐκ τῆς "κατάρας" τοῦ Νόμου (Γάλ. γ΄ 13). Καί διά τῆς καθόδου Του εἰς τόν Ἅδην "μοχλοί συνετρίβησαν, ἐθλάσθησαν πῦλαι, μνήματα ἠνοίχθησαν, νεκροί ἀνέστησαν" (πρβλ. ἀπόστιχα Μ. Ἑσπερινοῦ Μ. Παρασκευῆς).

Καί ἐξήλθομεν ὅλοι οἱ "νεκροί" ἀπό ἀγάπην, ἀπό ἐλευθερίαν, ἀπό ἀνθρωπίνα δικαιώματα, ἀπό πίστιν, ἀπό ἐλπίδα, ἀπό προσδοκίαν, ἀπό φῶς, ἀπό δικαιοσύνην, ἀπό ἀλήθειαν, ἀπό Ζωήν, ἐξήλθομεν εἰς τό Φῶς: "Καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος" (Κατηχητήριος Λόγος Ἱεροῦ Χρυσοστόμου).

Συνεκροτήθη ἡ Ἁγία Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διά τῶν αἰώνων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, τῶν δικαίων, παρά τούς διωγμούς καί τούς ἀνθρωπίνους πειρασμούς,  δέν εἶναι "φυλακή", ἀλλά  ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α  καί κραταιά, ὡς ὁ θάνατος,  ἀ γ ά π η. Ἡ Ἐκκλησία, κῆρυξ τῆς ἀληθείας αὐτῆς ἀνά τούς αἰῶνας, εἶναι συνέχεια καί συνέπεια τῆς μήτρας μιᾶς ἄλλης Μητρός, "εὐρυχωροτέρας τῶν οὐρανῶν", ἡ ὁποία γεννᾷ τόν ἐλεύθερον ἄνθρωπον. Καί εἴμεθα ὅλοι, χάρις εἰς αὐτήν, τέκνα τῆς ἐλευθέρας (Γαλ. δ΄ 31), τέκνα τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία κατακτᾶται διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τήν Ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ, τήν Ἀγάπην.

Καί ἐάν οἱ ἀνθρώπινοι θεσμοί φοβῶνται τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου, καί δι᾿ αὐτό τήν ἀπεμπολοῦν, τήν ἀγνοοῦν ἤ τήν καταργοῦν, ὁ Θεσμός τῆς Ἐκκλησίας γεννᾷ τούς ἐλευθέρους ἐν Πνεύματι ἀνθρώπους. Καί ὅλον συγκροτεῖ τόν Θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας τό Πνεῦμα, τό Ὁποῖον "ὅπου θέλει πνεῖ... ἀλλ' οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καί ποῦ ὑπάγει∙ οὕτως ἐστί καί πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Πνεύματος" (Ἰωάν. γ΄, 8). Καί τό ἀπροσδιόριστον τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ πέτρα τῆς πίστεως.

Ἡ τοῦ Θεοῦ Σοφία, ἡ Κυρία Θεοτόκος ἡ Παμμακάριστος καί ἡ Παραμυθία, ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Κανάβης, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος τοῦ Διπλοφαναρίου, οἱ Ἅγιοι συνολικῶς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν δέν εἶναι φύλακες τοῦ νόμου, ἀλλά νομοθέται, κατά τό Ἅγιον Συμεών τόν Νέον Θεολόγον. Ὁ Θεσμός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι  χ α ρ ι σ μ α  τ ι κ ό ς καί τά χαρίσματα τῶν Ἁγίων λειτουργοῦν ὡς θεσμοί καθοδηγητικοί διά τό ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα.

Δύναται ἀληθῶς καί ἐμπειρικῶς νά λεχθῇ ὅτι χαρισματοῦχοι δέν ὑπάρχουν, ἀλλά γίνονται, γεννῶνται διαρκῶς. Δέν τοῖς ἐδόθη χάρισμα ὡς ἰδιότης στατική, ἀλλά ὡς  ε ὐ λ ο γ ί α  ἡ ὁποία χαρίζεται διαρκῶς. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀληθῶς ἐλεύθεροι διότι συνειδητοποιοῦν τήν ἐσχάτην ἀδυναμίαν τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ἀποστάλαγμα τῶν ὁποίων ὑπῆρξαν αἱ διατάξεις τοῦ Διατάγματος τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου.

Αὐτοί οἱ ὁποῖοι βλέπουν ὅλους τούς ἄλλους καλούς καί καθαρούς καί θεωροῦν τόν ἑαυτόν των "ὑποκάτω τῆς κτίσεως", ἔχουν τήν  χ ά ρ ι ν  τῆς συντριβῆς τοῦ ταπεινοῦ καί ἐξουθενημένου. Δέχονται τά χαρίσματα τῆς ἔσωθεν ἀναπαύσεως καί τοῦ φωτισμοῦ. Δέν θεωροῦν οἱοδήτι ὡς κατόρθωμα οὔτε ἀξιοποιήσιμον δυνατότητα πρός αὔξησιν τοῦ "κύρους" των διά τῆς "ὑποτιμήσεως" τῶν ἄλλων, τοῦ περιορισμοῦ δηλαδή τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου. Ἐκπλήσσονται οἱ ἅγιοι ἐκ τῆς ἀφάτου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί αὐθορμήτως ἀποδίδουν, ἐπιστρέφουν αὐτήν ἀμέσως εἰς τόν Δωρεοδότην. Καί αὐτό καθιστᾷ ἀξίους τούς ἁγίους νά δέχωνται συνεχῶς νέα  χ α ρ ί σ μ α τ α, μεγαλύτερα, πάναγνα, πνευματικά, εὐλογοῦντα τά σύμπαντα, ἀληθινά ἐπιτεύγματα. Καί αὐτοί ἐξακολουθοῦν οὐδεμίαν ἰδέαν νά ἔχουν δι᾿ ἑαυτούς. Ἔχουν μεγάλην Ἰδέαν διά τόν Θεόν.

Καί μόλις γίνεται γνωστόν ὅτι ὁ κόσμος τούς τιμᾷ, παραξενεύονται, δυσανασχετοῦν, συστέλλονται. Καί φεύγουν εἴτε ὄπισθεν τοῦ παραπετάσματος μιᾶς ἐπιπλάστου μωρίας καί σαλότητος, εἴτε ἀγνοίας κατ᾿ ἄνθρωπον, δηλαδή ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Καί ἡσυχάζουν, διότι ζοῦν, παρακολουθοῦν καί συμβάλλουν εἰς τήν κυκλοφορίαν τοῦ Αἵματος καί τῆς Χάριτος ἐντός τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος.

Ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ,

Τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως εἶναι  χ α ρ ί σ μ α τ α  τά ὁποῖα "ἅπαξ ἐδόθησαν τοῖς ἁγίοις" (πρβλ. Ἰουδ. 3), κατακτῶνται ὅμως συνεχῶς ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ διαδρομῇ. Καί κατακτῶνται διά τοῦ  β ι ώ μ α τ ο ς  τῆς κοινωνίας ἐν Χριστῷ ἐντός τῆς παναρμονίου συμπαντικῆς λειτουργίας. Ὁμιλοῦμεν ἐπί 1700 ἔτη περί ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ὀρθόδοξος ὅμως Ἐκκλησία ἀνέκαθεν ἀλλ' ἰδίᾳ κατά τούς ἐσχάτους τούτους καιρούς τῶν κοσμογονικῶν ἀλλαγῶν τοῦ παρελθόντος τραγικοῦ αἰῶνος προβλέπει, διαβλέπει καί μελετᾷ ἐν τῷ συνόλῳ αὐτῆς τήν "ἐπικράτησιν ἐν τῷ κόσμῳ τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν λαῶν καί τήν ἄρσιν τῶν φυλετικῶν καί λοιπῶν διακρίσεων", θά ἀποφανθῇ δέ συγκαλουμένης τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης αὐτῆς Συνόδου.

Τά θεῖα δωρήματα ταῦτα βιοῦνται διά τῆς χάριτος ἐντός τῆς Θείας Λειτουργίας, κατά τήν ὁποίαν ἀποκαλύπτεται ἡ κοσμογονία. Δέν κατανοεῖται ἀνθρωπίνως τό μέγεθος τῆς ἐλευθερίας αὐτῆς τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν φρονημάτων του διότι δέν γίνεται σεβαστή ἡ εἰκών τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος. Καί ἐάν δέν ἀγαπᾶται ἑνωτικῶς ὁ συνάνθρωπος, δέν ἀγαπᾶται ἀληθῶς ὁ Θεός.

Εἰς τόν ἐπίγειον βίον ἀφελῶς νομίζεται ὅτι "τά πάντα ρεῖ καί οὐδέν διαμένει καί οὔκ ἔστι δίς τό αὐτόν ποταμόν διαβῆναι" (Ἡράκλειτος), ὅτι δηλαδή τά πάντα ἔρχονται καί παρέρχονται καί λησμονοῦνται, καί καλύπτουν τά ἀνθρώπεια λίθοι καί τάφος.

Ὁ Κύριος ἐδώρισε τό μυστήριον τῆς μνήμης ἐν ἐλευθερίᾳ διακηρύττων ὅτι "οὐδέν [...] συγκεκαλυμμένον ἐστίν ὅ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται" (Λουκ. ιβ΄ 2) καί ὅτι τά πάντα καταλήγουν εἰς τήν ἀλήθειαν τῆς ἐλευθερίας ἐν Αὐτῷ καί εἰς τήν αἴσθησιν τῆς δοξολογικῆς εὐγνωμοσύνης "ὑπέρ πάντων ὧν ἴσμεν καί ὧν οὐκ ἴσμεν".

Πέραν τῶν ἐξωτερικῶν διαφορῶν καί ἀποστάσεων, λοιπόν, πέραν τῶν ἐγκοσμίων ἐναλλαγῶν καί ἀπόψεων, πέραν τῆς "λογικῆς" Δύσεως καί Ἀνατολῆς, ἀπό καταβολῆς κόσμου ἔχομεν τήν φανέρωσιν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία ὡς ἔκρηξις ἐν σιγῇ διαλύει τό ψεῦδος τῆς ἀπάτης, χαρίζει εἰς ἡμᾶς τήν ἀλήθειαν τῆς ζωῆς, ὡς εὐλογίαν ἐλευθερίας καί ἑνότητος, ὡς πορείαν ἐκπλήξεων ὁδηγουσῶν εἰς τήν ἀτελεύτητον Πορείαν καί πρός τό Πάσχα, τό ὁποῖον εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος. "Οὐ πρέσβυς οὐδέ ἄγγελος, ἀλλ' αὐτός Κύριος ἔσωσεν" (Ἠσ. ξγ΄ 9) ἡμᾶς ἐν ἐλευθερίᾳ καί ἐπ' ἐλευθερίᾳ. Εἶναι μεθ' ἡμῶν ὅταν ἀναλαμβάνεται, "οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλά μένων ἀδιάστατος" (κοντάκιον ἑορτῆς Θείας Ἀναλήψεως). Συμπαραστέκεται ὅταν φαινομενικῶς ἐγκαταλείπῃ τόν ἄνθρωπον. Καί χαρίζει, τέλος, τήν βεβαιότητα, ὅτι εἶναι πάντοτε παρών, φανερῶν τήν δόξαν Του ἐν τῇ ἀγάπῃ καί ἐν τῇ κενώσει, παρουσιαζόμενος εἰκονογραφικῶς ὡς Βασιλεύς τῆς δόξης ἐν τῇ Ἀναστάσει, ἐλευθερῶν ἐκ τῶν καταχθονίων τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔαν, τόν ἄνθρωπον, ἀλλά καί κρεμάμενος γαληνίως ἐπί ξύλου Σταυροῦ, ἐν ἐσχάτῃ ταπεινώσει.

"Μέγας εἶ Κύριε καί θαυμαστά τά ἔργα Σου καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου"· ἄλλωστε "ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν" τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἡμετέρα Μετριότης καί οἱ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀδελφοί καί συλλειτουργοί ἐν Κυρίῳ, ἱστάμενοι μετά τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν ἔμπροσθεν τοῦ "κενοῦ μνημείου" θεωροῦμεν ὅτι "ἀποκεκύλισται ὁ λίθος" καί θεωροῦμεν ἐν ἐκστάσει καί ἐν τρόμῳ  Ἀναστάντα τόν Κύριον, θανάτῳ θάνατον πατήσαντα καί ἐλευθερώσαντα ἡμᾶς ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ σαρκίου καί τοῦ παμφάγου ᾃδου καί ζωήν χαρισάμενον.

Μέ ἀφορμήν τήν ἀνάμνησιν, λοιπόν, τοῦ γεγονότος τῆς παροχῆς εἰς τούς χριστιανούς τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλευθερίας τῆς πίστεως καί τῆς λατρείας των, ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἐν δουλείᾳ κατ᾿ ἄνθρωπον διακονήσαντος τήν ἀληθῆ ἐλευθερίαν ἐν Χριστῷ τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἐκφράζομεν τόν μόνιμον ἔντονον  π ρ ο β λ η μ α τ ι σ μ ό ν, τήν ἀγωνίαν καί τήν διαμαρτυρίαν αὐτοῦ διά τάς συνεχιζομένας διώξεις ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, ἰδίᾳ ἐσχάτως πρός τούς χριστιανικούς πληθυσμούς τῆς γεωγραφικῆς περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, αἱ ὁποῖαι ἐκφράζονται μέ συχνάς δολοφονίας, ἀπαγωγάς, διώξεις καί ἀπειλάς ἐναντίον των, μέ ἀποκορύφωμα τήν ἀπαγωγήν τῶν δύο ἀγνοουμένων εἰσέτι ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ ἐκλεκτοῦ καί γνωστοῦ διά τήν πνευματικότητα καί τό σημαντικόν ἐκκλησιαστικόν, κοινωνικόν καί ἐκπαιδευτικόν ἔργον του Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Χαλεπίου καί Ἀλεξανδρέττας κυρίου Παύλου καί τοῦ Συροϊακωβίτου Μητροπολίτου Χαλεπίου Ἰωάννου-Ἰμπραχίμ.

Συμμεριζόμεθα καί συμμετέχομεν εἰς τόν πόνον, τήν θλῖψιν καί τάς δυσκολίας, τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζουν οἱ χριστιανοί ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ καί ἐν Αἰγύπτῳ, καί ἰδιαιτέρως εἰς τό παλαίφατον καί πρεσβυγενές Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας, καί μακράν πάσης πολιτικῆς τοποθετήσεως καταδικάζομεν ἀπεριφράστως ἅπαξ ἔτι τήν χρῆσιν πάσης μορφῆς βίας ἐναντίον των, ποιοῦντες ἔκκλησιν πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς εἰς σεβασμόν τῶν στοιχειωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῆς ζωῆς, τῆς τιμῆς, τῆς ἀξιοπρεπείας, τῆς περιουσίας, γνωρίζοντες καί ἐπαινοῦντες τό φιλήσυχον καί εἰρηνικόν αὐτῶν καί τήν μόνιμον καί σταθεράν προσπάθειαν ἵνα μείνουν μακράν πάσης ταραχῆς καί διαμάχης.

Ἐκφράζομεν τήν ἀγωνίαν ἡμῶν ὡς Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως διότι χίλια ἑπτακόσια ἔτη μετά τήν ἔκδοσιν τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων  οἱ ἄνθρωποι διώκονται διά τήν πίστιν καί τήν θρησκείαν καί τάς συνειδησιακάς ἐπιλογάς αὐτῶν.

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον οὐδέποτε θά παύσῃ διά τῶν εἰς τήν διάθεσιν αὐτοῦ πνευματικῶν μέσων καί τῆς ἀληθείας νά στηρίζῃ τάς προσπαθείας δι᾿ εἰρηνικόν διάλογον μεταξύ τῶν διαφόρων θρησκειῶν, τήν εἰρηνικήν ἐπίλυσιν κάθε διαφορᾶς καί τήν ἐπικράτησιν κλίματος ἀνοχῆς, καταλλαγῆς καί συνεργασίας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων κάθε θρησκεύματος καί ἐθνικῆς καταγωγῆς.

Καταδικάζοντες ὡς ἀντίθετον πρός τήν θρησκείαν κάθε μορφήν βίας, κηρύσσομεν  ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὅτι μέγα ὡς ἀληθῶς "τό τῆς εὐσεβείας· μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ" (Α´ Τιμ. γ΄, 16), κυβερνᾷ τόν κόσμον καί τά τοῦ κόσμου κατά τάς ἀνεξιχνιάστους βουλάς καί τά κρίματα Αὐτοῦ καί πάλιν ἔρχεται ἐν δόξῃ ὡς δίκαιος Κριτής κρῖναι τά σύμπαντα.

Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος καί ἡ δύναμις καί ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις καί ἡ βασιλεία εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἐν ἔτει σωτηρίῳ ͵βιγ’, κατά μῆνα Μάϊον (ιθ’)
Ἐπινεμήσεως Ϛ’

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης

+ ὁ Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος, συνευχέτης
+ ὁ Δέρκων Ἀπόστολος, συνευχέτης
+ ὁ Πέργης Εὐάγγελος, συνευχέτης
+ ὁ Θεοδωρουπόλεως Γερμανός, συνευχέτης
+ ὁ Μυριοφύτου καί Περιστάσεως Εἰρηναῖος, συνευχέτης
+ ὁ Μύρων Χρυσόστομος, συνευχέτης
+ ὁ Σασίμων Γεννάδιος, συνευχέτης
+ ὁ Νέας Ἰερσέης Εὐάγγελος, συνευχέτης
+ ὁ Ρόδου Κύριλλος, συνευχέτης
+ ὁ Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου Δαμασκηνός, συνευχέτης
+ ὁ Σιγκαπούρης Κωνσταντῖνος, συνευχέτης
+ ὁ Αὐστρίας Ἀρσένιος, συνευχέτης

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η ημερίδα για τη συμβολή της Εκκλησίας στους Βαλκανικούς Πολέμους

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η ημερίδα για τη συμβολή της Εκκλησίας στους Βαλκανικούς Πολέμους
E-mail Εκτύπωση PDF
imerida_5Επερατώθησαν με επιτυχία οι εργασίες της Ημερίδος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος με θέμα : «Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912 – 1913: Το δεύτερο  21. Η Συμβολή της Εκκλησίας », χθες Σάββατο 18 Μαΐου 2013. Η Ημερίδα πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα τελετών και διαλέξεων της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, Βογατσικού 7. Κατά την έναρξη ανεγνώσθη το μήνυμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
Στη συνέχεια, ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, ευχαρίστησε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και τα Μέλη της Διαρκους Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος , όπως και τον Πρόεδρο της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος, Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο, και τα Μέλη της Επιτροπής . Ανέγνωσε μάλιστα σχετικό κείμενο του για τους αγώνες του ιερού Κλήρου και του λαού μας κατά την απελευθέρωση της Ελληνικωτάτης Μακεδονίας μας. Επίσης ο Σεβ. Δημητριάδος, ευχαρίστησε τον Παναγιώτατο, ωμίλησε καταλλήλως και εχαιρέτισε τους Συνέδρους.
imerida_1 imerida_2
Μετά η Χορωδία του Συλλόγου Ιεροψαλτών Θεσσαλονίκης «άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός» έψαλε αναστασίμους ύμνους και κατόπιν σύμφωνα με το πρόγραμμα, ωμίλησαν το πρωί,
• ο Σεβ. Μητροπολ. Χίου Ψαρών & Οινουσσών κ. Μάρκος με θέμα «Ο ρόλος του Ναυτικού στην απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου Πελάγους»,
• ο αξιότιμος κ. Σπυρίδων Σφέτας, αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ , με θέμα «Το διπλωματικό παρασκήνιο της συγκροτήσεως της Βαλκανικής Συμμαχίας και η πρόσληψη του πρωτου Βαλκανικού Πολέμου στην Ελλάδα»,
• οι αξιότιμες κυρίες Μαρία Καζαμία-Τσέρνου, αναπληρώτρια καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ και Αγγελική Τριβυζαδάκη, λέκτορας της ιδίας Σχολής με θέμα «Οι Βυζαντινοί Ναοί τ ης Θεσσαλονίκης, μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους», και
• ο Σεβ. Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ με θέμα « Η προσφορά της Εκκλησίας κατά τον Μακεδονικό Αγώνα».
Κατά την πρώτη συνεδρία, προήδρευσε ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος , και παρέστησαν οι Σεβ. Μητροπολίται Νέας Κρηνης & Καλαμαριάς κ. Προκόπιος, Μιλήτου κ. Απόστολος, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Δημητριάδος & Αλμυρού κ. Ιγνάτιος, Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας κ. Θεόκλητος, Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκος, και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Θεουπόλεως κ. Παντελεήμων. Παρέστησαν επίσης εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, κληρικοί και λαϊκοί, καθηγητές και καθηγήτριες του ΑΠΘ, φοιτητές και φοιτήτριες. Σχετικό χαιρετισμό απηύθυνε και ο Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης αξιότιμος κ. Θεόδωρος Καράογλου.
imerida_3 imerida_4
Στην απογευματινή συνεδρία, προήδρευσε ο κ. Σπυρίδων Σφέτας, αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ , και ωμίλησαν,
• ο αξιότιμος κ. Σαράντης Καργάκος, καθηγητής και ιστορικός με θεμα «Η Ελλάς κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους από την πτώση στην ανάταση»,
• ο αξιότιμος κ. Αθανάσιος Καραθανάσης , καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ και πρόεδρος του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας με θέμα « Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και η σημερινή Ελλάδα», και
• ο αξιότιμος κ. Κωνσταντίνος Χολέβας, πολιτικός επιστήμων και ιστορικός με θέμα « Από την πτώχευση του 1893 στην εθνική αναγέννηση του 1912 -1913».
Την Ημερίδα έκλεισε με επίκαιρες και σημαντικές επισημάνσεις ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, ενώ η χορωδία νεανιδων «Χριστιανική Ελπίς» απέδωσε με επιτυχία αναστασίμους ύμνους και τραγούδια για την Μακεδονία μας, την Ελλάδα μας, και την Ορθοδοξία μας, που ενεθουσίασαν τους Συνέδρους και όλους τους παρισταμένους.
Πηγή: www.amen.gr

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου,Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου,Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
E-mailΕκτύπωσηPDF
Τό γε­γο­νός τῆς κα­τα­στρο­φῆς τῆς Χίου, τόν Ἀπρί­λιο τοῦ 1822, δέν συγ­κλό­νισε μόνο τόν Ἑλ­λη­νι­σμό, ἀλλά εἶχε τε­ρά­στια ἀπή­χηση καί σέ ὁλό­κληρη τήν Εὐ­ρώπη. Ἡ σφαγή καί ἡ αἰ­χμα­λω­σία χι­λι­ά­δων κα­τοί­κων τοῦ νη­σιοῦ προ­κά­λεσε πολ­λές ἐκ­δη­λώ­σεις συμ­πά­θειας καί φι­λελ­λη­νι­σμοῦ, ἔν­τυ­πες δι­α­μαρ­τυ­ρίες καί ἔν­θερ­μες ἐκ­κλή­σεις, μέ ἐκ­δό­σεις φυλ­λα­δίων καί βι­βλίων πού γνώ­ρι­σαν εὐ­ρύ­τατη δι­ά­δοση στήν Εὐ­ρώπη. Τό δρα­μα­τικό γε­γο­νός δέν ἄρ­γησε νά συγ­κι­νή­σει βα­θιά καί πολ­λούς καλ­λι­τέ­χνες, καί νά ἀπο­τυ­πω­θεῖ στά ἔργα τους.
Ὡς τό πιό γνω­στό καί ἀν­τι­προ­σω­πευ­τικό δεῖ­γμα φέρ­νουμε ὅλοι στόν νοῦ μας τόν πε­ρί­φημο πί­νακα πού ἐμ­πνεύ­σθηκε ὁ με­γά­λος Γάλ­λος ζω­γρά­φος Εὐ­γέ­νιος Ντε­λα­κρουά καί φυ­λάσ­σε­ται σή­μερα στό Μου­σεῖο του Λού­βρου. Πρό­κει­ται γιά ἐλαι­ο­γρα­φία δι­α­στά­σεων 4,19 × 3,54 μ., μέ τίτλο «Σκηνή ἀπό τίς σφα­γές τῆς Χίου» (Scène des massacres de Scio), ὁ ὁποῖος πα­ρου­σι­ά­στηκε στό κοινό τό 1824, προ­κα­λών­τας βα­θύ­τατη αἴ­σθηση τόσο γιά τό ὑψηλό καλ­λι­τε­χνικό του ἐπί­πεδο, τήν ἀρι­στουρ­γη­μα­τική σύν­θεση καί τήν ἀπό­δοση τῶν μορ­φῶν, ὅσο καί γιά τό θέμα πού πρα­γμα­τεύ­ε­ται.
Στό ἔργο αὐτό, τό φῶς ἔρ­χε­ται νά ἀπο­κα­λύ­ψει τό μαρ­τύ­ριο τῶν κα­τοί­κων τοῦ νη­σιοῦ πού κεί­τον­ται ἡμι­θα­νεῖς καί ἀπο­γυ­μνω­μέ­νοι στό πρῶτο ἐπί­πεδο του πί­νακα, ἐνῶ ἀπο­φεύ­γει τούς κα­τα­κτη­τές πού ἐμ­φα­νί­ζον­ται σκο­τει­νοί. Τά με­λανά χρώ­ματα καί οἱ στά­σεις τῶν σω­μά­των πε­ρι­γρά­φουν συ­ναι­σθή­ματα στά ὁποῖα κυ­ρι­αρ­χεῖ ἡ αἴ­σθηση τῆς ἀπό­γνω­σης, τοῦ φό­βου καί τῆς ἐγ­κα­τά­λει­ψης.
Πολλά κεί­μενα ἐγρά­φη­σαν ἀπό προ­σω­πι­κό­τη­τες τῶν γραμ­μά­των, οἱ ὁποῖοι ἐξέ­φρα­σαν τόν ἀπο­τρο­πι­α­σμό τους γιά τήν με­γάλη σφαγή. Ἐμ­πνε­ό­με­νοι ἀπό αἰ­σθή­ματα ἀλ­λη­λεγ­γύης γιά τήν θλι­βερή μοίρα τῶν Ἑλ­λή­νων τῆς Χίου, οἱ φι­λελ­λη­νι­κοί αὐ­τοί κύ­κλοι προ­σπα­θοῦ­σαν ἐπί­σης νά εὐ­αι­σθη­το­ποι­ή­σουν τήν εὐ­ρω­πα­ϊκή κοινή γνώμη ὥστε να πα­ρα­στα­θεῖ στόν δί­καιο ἀγώνα τῆς Ἐπα­να­στά­σεως.
Ὁ Βί­κτωρ Οὐγκώ, ὁ ὁποῖος δι­ε­κρίθη γιά τήν εὐ­ρεῖα φι­λελ­λη­νική του δράση καί ὕμνησε τόν Κα­νάρη σέ ἀρ­κετά ποι­ή­ματά του, συ­νέ­θεσε τό ποί­ημα μέ τίτλο «Τό ἑλ­λη­νό­πουλο» (με­τά­φραση Κω­στῆ Πα­λαμᾶ):

Τοῦρ­κοι δι­α­βῆ­καν, χα­λα­σμός, θά­να­τος πέρα ὥς πέρα.
Ἡ Χίο, τ’ ὄμορφο νησί, μαύρη ἀπο­μέ­νει ξέρα,
μέ τά κρα­σιά, μέ τά δεν­τρά
τ’ ἀρ­χον­το­νήσι, πού βουνά καί σπί­τια καί λαγ­κά­δια
καί στό χορό τίς λυ­γε­ρές κα­μιά φορά τά βρά­δια
κα­θρέ­φτιζε μές στά νερά.
Ἐρ­μιά παν­τοῦ. Μά κοί­ταξε κι ἀπά­νου ἐκεῖ στό βράχο,
στοῦ κά­στρου τά χα­λά­σματα κά­ποιο παιδί μο­νάχο
κά­θε­ται, σκύ­βει θλι­βερά
...
παιδί, πού κά­θε­σαι ξυ­πό­λυτο στίς ρά­χες
γιά νά μήν κλαῖς λυ­πη­τερά, τί ΄θε­λες τάχα νά ΄χες;
...
Δι­α­βάτη,
μοῦ κρά­ζει τό Ἑλ­λη­νό­πουλο μέ τό γα­λά­ζιο μάτι:
Βό­λια, μπα­ρούτι θέλω· νά.

Ὁ ἐπι­φα­νής Γάλ­λος λο­γο­τέ­χνης ἀπο­δί­δει μ’ αὐ­τόν τόν τρόπο τήν ἐπι­τα­κτική ἀνάγκη γιά ὑλική, ἁπτή βο­ή­θεια πρός τήν Ἑλ­λάδα κατά τόν ἀγώνα τῆς Ἀνε­ξαρ­τη­σίας.
Τό 1864, ὁ ἐπίσης Γάλλος ποι­η­τής Θε­ό­δω­ρος de Banville, προ­σω­πο­ποιεῖ τήν Χίο «ὡς τήν πε­θα­μένη κόρη τοῦ βα­ρι­ό­μοι­ρου πα­τρός της, τοῦ Ὁμή­ρου, πού τή θρη­νεῖ στήν ἄκρη τοῦ πε­λά­γου»:

Δέν κλαῖμε ἐδῶ ἄν ἐχάσαμε γεννήματα τοῦ ὀνείρου
Ἐδῶ θρηνοῦμε τό χαμό τῆς κόρης τοῦ Ὁμήρου.

Τίς θυ­σίες τῶν Ἑλ­λή­νων τῆς Χίου, κατά τήν δι­άρ­κεια τοῦ ἱε­ροῦ αὐ­τοῦ ἀγῶ­νος, πρα­γμα­τεύ­ε­ται πλει­άδα ποι­η­τι­κῶν ἔρ­γων, μει­ζό­νων καί ἡσ­σό­νων Ἑλ­λή­νων δη­μι­ουρ­γῶν.
Ἡ Ἐλευ­θε­ρία, ὅπως τήν ὁρα­μα­τί­σθηκε ὁ Σο­λω­μός, ἀγρυ­πνεῖ μέ ὄψη γε­μάτη φρον­τίδα, ἀνη­συ­χία καί πε­ρί­σκεψη. Στόν Ὕμνο εἰς τήν Ἐλευ­θε­ρίαν ἀνη­συ­χεῖ γιά τούς Ἕλ­λη­νες καί πι­κραί­νε­ται ἀπό τίς θυ­σίες τους, γιά

[ὅσους] εἴν' ἄδικα σφα­γμέ­νοι
ἀπὸ τούρ­κι­κην ὀργή.

Τότε ἐσή­κω­νες τὸ βλέμμα
μὲς στὰ κλάι­ματα θολό,
καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου ἔσταζ’ αἷμα,
πλῆ­θος αἷμα ἑλ­λη­νικό.


Καί στό ἔργο του Εἰς τὸν θά­να­τον τοῦ Λόρ­δου Μπάυ­ρον, ὁ ἐθνι­κός μας ποι­η­τής ση­μει­ώ­νει:

Ἀλλὰ πάει στοὺς νόας μία θέρμη,
πού εἶ­ναι ἀλ­λι­ώ­τικη ἀπ᾿ αὐτή,
ὁπού ἐσκόρ­πισε στὴν ἔρμη
Χίο τοῦ Τούρ­κου ἡ ’πι­βουλή,

ὅταν τό­σοι ἐπέ­φταν χά­μου,
καί μὲ λό­για ἀπελ­πι­σιᾶς...

Πε­ρί­φη­μοι ἔχουν μεί­νει ἐπίσης οἱ στί­χοι τοῦ Γε­ωρ­γίου Δρο­σίνη:

Τά γι­α­σε­μιά κοκ­κί­νι­σαν στόν χρόνο τῆς σφα­γῆς σου, πί­νον­τας αἷμα ἀντί νερό στήν ἁγι­α­σμένη γῆ σου.
Τά χε­λι­δό­νια πέ­ρα­σαν χω­ρίς νά στα­μα­τή­σουν,
μή ξέ­ρον­τας στό χα­λα­σμό ποῦ τίς φω­λιές νά χτί­σουν.

Ὁ Ἀν­δρέας Κάλ­βος ἀφι­ε­ρώ­νει τήν Ἕκτη τῶν Ὠδῶν του «Εἰς Χίον»:
Ὡς ὅτε ἀπὸ τὸ στόμα
κρέ­με­ται τῶν θνη­τῶν
αὐ­λὸς λε­λυ­πη­μέ­νος
καὶ ἡ φωνή του μὲ κό­πον
τρέ­μουσα ἐκ­βαί­νει·

Ὡς μέσα εἰς τὰ πο­λύ­δεν­δρα
δάση τὸ βράδυ εἰ­σπνέει
τὸ τε­θλιμ­μέ­νον φύ­σημα
Με­σημ­βρι­νὸν καὶ φαί­νε­ται
θρῆ­νος ἀν­θρώ­πων·

Εἰς τὸν ἠρη­μω­μέ­νον
αἰ­γι­α­λὸν τῆς νή­σου
οὕτω φέρ­νουν τὰ κύ­ματα
καὶ τὸ πα­ρά­πο­νόν τους
ἡ Ὠκε­α­νῖ­δαι.

...
Ὄχι φῶς καὶ χα­ράν,
ἀμὴ φλο­γώ­δεις ἄκαν­θας
βρέ­χει δι᾿ αὐ­τοὺς ὁ ἥλιος,
καὶ ἡ γῆ σχι­σμένη δί­δει
αἵ­μα­τος βρύ­σεις.

Ἐµ­πνευ­σθείς ἀπό τόν ἀπαγ­χο­νι­σμό τοῦ ἐθνο­μάρ­τυ­ρος Μη­τρο­πο­λί­του Χίου Πλά­τω­νος Φραγ­κι­άδη, μαζί μέ ἄλ­λους Κλη­ρι­κούς καί προ­κρί­τους στήν Πλα­τεία τοῦ Βου­να­κίου τῆς πό­λεως τῆς Χίου, ὁ ποι­η­τής Θε­ό­δω­ρος Ὀρ­φα­νί­δης γρά­φει:

Τῶν µαρ­τύ­ρων φο­ρεῖ τὸ στε­φάνι
ἡ χρη­στή τῶν προ­κρί­των ὁµάς
ὡς κη­δείας δ’ ὁ Χίου τι­µάς
ἐµ­παιγ­µοὺς Ἰου­δαίων λαµ­βά­νει.
Τό ἀπό­σπα­σμα πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στό «λυ­ρικο-επι­κόν ποί­ημα εἰς ἄσματα τέσ­σερα» μέ τίτλο Ἅγιος Μη­νᾶς (Ἐπει­σό­διον τῆς Ἑλ­λη­νι­κής Ἐπα­να­στά­σεως). Ἀνα­φέ­ρε­ται στήν ὁμώ­νυμη Μονή, ὅπου «ἐτε­λέ­σθη ἡ σκλη­ρο­τέρα τῶν σφα­γῶν», κατά τήν Κυ­ρι­ακή τοῦ Πά­σχα τοῦ 1822.
Λα­ο­γρα­φι­κῶς κα­τα­γρά­φον­ται ἐπί­σης δη­μώδη ἄσματα μέ θέμα τήν καταστροφή τῆς Χίου, ἀκόμη καί πα­λιά «κλέ­φτικα» ἀπό τήν Πε­λο­πόν­νησο ἤ ἄλ­λες πε­ρι­ο­χές τῆς Ἑλ­λά­δας, τά ὁποῖα πι­θα­νο­λο­γεῖ­ται ὅτι με­τέ­φε­ραν Χῖοι πρό­σφυ­γες τῆς μεγάλης σφαγῆς στήν Πε­λο­πόν­νησο, μετά τήν ἐπι­στροφή τους στό νησί.
Μέσα ἀπό αὐτά τά ἔργα τῆς τέ­χνης προ­κύ­πτει τό ἐρώ­τημα πῶς μπο­ροῦμε ἐμεῖς νά στα­θοῦμε στήν συ­νέ­χεια ὅσων ἔδω­σαν τήν μαρ­τυ­ρία τῆς θυ­σίας καί τῶν δι­καίων τῆς ἐλευ­θε­ρίας σέ ὁλό­κληρη τήν Οἰ­κου­μένη. Ἡ εὐ­θύνη μας εἶ­ναι εὐ­θύνη φρου­ρῶν, εὐ­θύνη μαρ­τύ­ρων ἑνός κό­σμου, ὁ ὁποῖος δο­κι­μά­ζε­ται καί ἀγω­νί­ζε­ται γιά τήν δι­άρ­κειά του στίς συν­τε­τα­γμέ­νες τῆς ἱστο­ρίας. Καί δι­α­χρο­νι­κῶς, ὡς Ἕλ­λη­νες, στη­ρί­ζουμε στούς ὤμους ἕνα σταυρό πίστεως, ὁμο­λο­γίας καί μαρ­τυ­ρίου, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶναι καί σταυρός ἀνα­στά­σεως.


Ομιλία κατά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Μελανιούς την Κυριακή 19 Μαΐου 2013 (Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων των Σφαγών της Χίου)